ΕΙΔΙΚΟΣ ΠΑΘΟΛΟΓΟΣ
Εξειδικευθείς στον Σακχαρώδη Διαβήτη

 

Η έναρξη και η πορεία του Σακχαρώδους Διαβήτη τύπου 2

 

          Ο Σακχαρώδης Διαβήτης Τύπου 2 (ΣΔ2) είναι ο συχνότερος τύπος ΣΔ (περιλαμβάνει το 90% περίπου των διαβητικών ασθενών) και η εμφάνισή του σχετίζεται στενά με τη διατροφή και την παχυσαρκία. Πρόκειται για μία χρονία νόσο, που επηρεάζει κυρίως τον μεταβολισμό των υδατανθρακών, αλλά και των υπολοίπων θρεπτικών συστατικών του οργανισμού. Τελικό αποτέλεσμα είναι η εμφάνιση μεγάλων τιμών σακχάρου στο αίμα (υπεργλυκαιμία).

          Η πρωταρχική διαταραχή, στην πορεία προς τον ΣΔ2, είναι η αδυναμία (αντίσταση) του οργανισμού να δεχτεί την ινσουλίνη, που φυσιολογικά εκκρίνει το πάγκρεας, και να της επιτρέψει να δράσει (ινσουλινοαντίσταση). Ο θεμέλιος λίθος της ινσουλινοαντίστασης είναι η αυξημένη τιμή σωματικού βάρους (συνήθως και πριν την εμφάνιση έκδηλης παχυσαρκίας), σε συνδυασμό με καθημερινές «κακές» συνήθειες, όπως η καθιστική ζωή, η έλλειψη καθημερινής άσκησης και η απουσία από το διαιτολόγιο μικρών και συχνών γευμάτων, ενώ συνδέεται με την ύπαρξη κοιλιακού λίπους και στις γυναίκες με τις πολυκυστικές ωοθήκες.

          Ως απάντηση στην ινσουλινοαντίσταση ο οργανισμός, για να καλύψει τις αυξημένες ανάγκες του, προσπαθεί να αυξήσει την έκκριση της ινσουλίνης από το πάγκρεας (συγκεκριμένα από τα β-κύτταρα του παγκρέατος), οδηγώντας στην κυκλοφορία μεγάλων ποσών ινσουλίνης στο αίμα (αντιδραστική υπερινσουλιναιμία), ειδικά μετά από μεγάλα και πλούσια σε υδατάνθρακες γεύματα. Έτσι οι ασθενείς με ινσουλινοαντίσταση είτε εμφανίζουν μικρές τιμές σακχάρου αίματος σε τυχαίο εργαστηριακό έλεγχο (και επομένως εφησυχάζουν), είτε αισθάνονται περιστασιακά εφίδρωση και αδυναμία, που αντιστοιχούν σε ήπια επεισόδια υπογλυκαιμίας. Σε αυτό το στάδιο, η παραπάνω διαταραχή μπορεί να ανιχνευτεί μόνο με τη διενέργεια καμπύλης ανοχής γλυκόζης (καμπύλη σακχάρου), μέσω της ταυτόχρονης μέτρησης σακχάρου και ινσουλίνης αίματος. Άρα επιβάλλεται η ευαισθητοποίηση και συνεργασία Διαβητολόγου και ασθενούς για την αποκάλυψη της διαταραχής, ώστε να αποφευχθεί ή να καθυστερήσει η περαιτέρω εξέλιξή της και η ανάπτυξη ΣΔ2.

          Η παραμονή του οργανισμού σε κατάσταση υπερέκκρισης ινσουλίνης για μεγάλο χρονικό διάστημα (της τάξης συνήθως ετών), οδηγεί σε προοδευτική μείωση των αποθεμάτων ινσουλίνης των β-κυττάρων του παγκρέατος (ινσουλινοπενία). Στο σημείο αυτό εμφανίζονται και τα πρώτα σημάδια του ΣΔ, συνήθως με αυξημένες τιμές σακχάρου σε τυχαία μέτρηση ή σε προγραμματισμένο εργαστηριακό έλεγχο, αλλά χωρίς την κλασσική συμπτωματολογία (πολυδιψία, πολυουρία, πολυφαγία και απώλεια βάρους), που εμφανίζεται όταν προοδεύσει αρκετά η νόσος. Η απουσία συμπτωμάτων, στα αρχικά στάδια του ΣΔ2, είναι ο λόγος που οι ασθενείς δεν τον αντιλαμβάνονται και μεσολαβούν συνήθως 5-8 έτη από την εμφάνισή του ως την πρώτη αντιμετώπισή του. Το σημαντικότερο είναι ότι, λόγω της ήπιας και ύπουλης έναρξης του ΣΔ, το 50% των ασθενών εμφανίζουν, ήδη, βλάβες των οργάνων-στόχων όταν επισκέφτονται τον Διαβητολόγο.

          Συν τω χρόνω, η αύξηση των τιμών του σακχάρου επιδεινώνει την κατάσταση, επειδή αφ’ενός μεν χρειάζονται μεγαλύτερα ποσά ινσουλίνης (εξαντλώντας περαιτέρω τις εφεδρείες των β-κυττάρων), αφ’ετέρου δε οι ίδιες οι  υψηλές τιμές σακχάρου επιδρούν αρνητικά στο πάγκρεας (γλυκοτοξικότητα), προκαλώντας περαιτέρω μείωση της έκκρισης ινσουλίνης και τελικά την εξάντληση των αποθεμάτων της. Γι’ αυτό ο ΣΔ2 θεωρείται χρονία, προοδευτική και συνεχώς επιδεινούμενη νόσος. Ταυτόχρονα τα όργανα που διαχειρίζονται τη γλυκόζη του αίματος (πάγκρεας, ήπαρ, στόμαχος, λεπτό έντερο, λιπώδης και μυϊκός ιστός), σταματούν να συνεργάζονται αρμονικά και προκαλείται γενικότερη διαταραχή του μεταβολισμού. Συνήθως ο ΣΔ2 συνυπάρχει με υψηλή χοληστερόλη, τριγλυκερίδια, ουρικό οξύ και συνδυάζεται με υπέρταση. Μετά την πάροδο ετών, ο αρρύθμιστος ΣΔ οδηγεί σε βλάβη των  «οργάνων-στόχων», προσβάλλοντας τα αγγεία και τη λειτουργία των ματιών, των νεφρών, των νεύρων (μικροαγγειοπάθεια) και τα μεγάλα αγγεία του εγκεφάλου, της καρδιάς και των κάτω άκρων (μακροαγγειοπάθεια). Επομένως αναγνωρίζεται, όλο και περισσότερο, η ανάγκη να επέμβουμε στα πρώιμα στάδια του ΣΔ2, ώστε να καθυστερήσει η επιδείνωσή του και να μειωθεί ο καρδιαγγειακός κίνδυνος.

          Όπως γίνεται αντιληπτό, η αντιμετώπιση του ΣΔ2 πλέον στοχεύει στα αρχικά στάδια, ακόμα και προ της επίσημης εμφάνισής του. Προκρίνονται παρεμβάσεις που σέβονται τον παθοφυσιολογικό μηχανισμό γέννεσης του διαβήτη και επεμβαίνουν σε αυτόν, με στόχο την αναστολή της εξέλιξής του. Βασικός γνώμονας είναι η εξατομίκευση της αντιμετώπισης και της επιλεχθείσας αγωγής, αφού είναι αδύνατον να υπάρξουν ασθενείς «αντίγραφα» και ταυτόσημες θεραπείες. Η προσπάθεια αυτή απαιτεί γνώση, απρόσκοπτη ενημέρωση του Ιατρού και συνεργασία  με τον ασθενή, με σκοπό να επιτευχθεί η κατάλληλη ρύθμιση και η πρόληψη των επιπλοκών.

Τα Ιατρεία

Ιατρείο Άνω Πατησίων

  • Προβελεγγίου 10 & Μαρκορά
  • Άνω Πατήσια, 11141
  2102231247
  2102231247
Ωράριο Ιατρείου

  • Δευτέρα: 09:30-12:30
  • Τρίτη: 17:00-20:30
  • Πέμπτη: 17:00-20:30
  • Παρασκευή: 17:00-20:30

Ιατρείο Αμπελοκήπων

  • Δημ. Σούτσου 38
  • Αμπελόκηποι, 11521
  2106448681
Ωράριο Ιατρείου

  • Δευτέρα: 17:00-20:30
  • Πέμπτη: 09:30-12:30
  • Παρασκευή: 09:30-12:30

 

6944552662
christoszoupasmd@yahoo.gr

 

Ο Ιατρός σας απαντά


Verification

Κλείστε Ραντεβού